داستان واقعی نیل آرمسترانگ ، مهندس آرام که در صفوف برنامه فضایی دهه ناسا در دهه 1960 برای اولین بار در کره ماه شد - در سفری که شامل مصیبت های حرفه ای و شخصی می شود. فیلم های ایرانی با کیفیت

مرد اول یک میلیون سال نوری از Whiplash و La La Land نیست ، دو فیلم اول دیمین چازل است. شماره های رقص طبل و رقص درام تمام شده اند ، اما این یک مطالعه دیگر از وسواس و سازش هایی است که به ناچار به ارمغان می آورد. نکته قابل توجه افزایش صعود جاه طلبی سینمایی وی است. یک سکانس افتتاحیه رعد و برق ، نیل آرمسترانگ (رایان گوسلینگ) را به عنوان یک خلبان آزمایشی جوان در سال 1962 می بیند که با انعطاف پذیری انفرادی به فضا می رود و "پیوندهای مبهم زمین" را فرو ریخته است ، به عنوان "پرواز بالا" ، شعر نقل شده در فیلم. . بلافاصله ، ما بیدار هستیم.

این یک جهش غول پیکر است - تحول بسیار چشمگیر برای یک فیلمساز که بسیار جالب است که هنوز تنها 33 سال است ، که نشان می دهد او می تواند به هر سبکی از فیلم سازی که خود انتخاب می کند ، روی آورد (و استاد شود). ویپلاس انرژی سرسختی داشت و سرعت خشمگین و خشمگین داشت. La La Land با رنگ و موسیقی تزریق شد ، یک کوکتل شیرین از عاشقانه و شادی. بازتاب هر دو مرد و مأموریتی که به تصویر می کشد ، این جدی و تا حدودی شیرین است. رنگها در نظر گرفته شده و فرومایه می شوند. سرعت مورد مطالعه قرار می گیرد و گاهی آهسته است. و در بیشتر مواقع ، موسیقی در طراحی صدا وجود دارد ، سرما ، سر و صدا و ناخوشایندی از فلز در برابر بی تفاوتی فضا. آهنگساز جاستین هورویتز - تا به امروز ، مهمترین همکار همیشگی چازل - حداقل تا زمان سومین پیروزی پیروزی فیلم ، تا زمانی که (خرابکار!) آرمسترانگ با موفقیت روی ماه می رود ، دچار سردرگمی شده است و سرانجام دامنه سینمایی گسترش می یابد.

هنوز تنش در آن مرحله نهایی وجود دارد ، اما شاید با درک این که این بخشی از داستانی است که همه ما می دانیم ، Chazelle تصمیم می گیرد خیلی طولانی نشود. بیش از یک دهه ، فیلم بیش از خط پایان در ماراتن متمرکز می شود. مطمئناً هیجان انگیزترین سکانس فیلم با ماموریت جمینی 8 در سال 1966 به وجود آمده است ، که توالی اتصال را که در نهایت برای آپولو استفاده شد 11 آزمایش کرد. فوری ، شدید و هیجان انگیز ، دوربین Chazelle هرگز کابین خلبان را ترک نمی کند ، و اغلب در کلاه آرمسترانگ باقی می ماند. نتیجه شما آشفتگی عرق خواهد کرد ، هرگونه اطمینان از این واقعیت که می دانید چگونه بلافاصله با هواپیما ارسال می شود ، ارسال می شود. همانند Interstellar ، پرده های سبز در طول فیلمبرداری از بین رفتند ، و ویژگیهای عملی که فیلمسازان برای دستیابی به آن متوقف شده اند ، این کار را برای ما به همان اندازه که ظاهراً برای بازیگران انجام می داد ، غوطه ور می کند. اگر CGI استفاده شده بود (و چگونه نمی تواند وجود داشته باشد؟) ، مشخص نیست که در کجا؛ این احساس واقعی است

و با این حال بسیار صمیمی است. چازل به خاطر تمام بوم تحمیل شده خود ، مانند یک لنگه ، به سرب خود می چسبد و تا زمانی که پرده پهن آن نزدیک تر شود ، توجه خود را به نیل آرمسترانگ ، مرد حفظ می کند. در علم موشک دچار اشکال نشده است ، در حالی که وقت کمی در تلاش برای توضیح بیش از حد آسترودینامیک یا پیشران های قند خون تلف می شود. در عوض ، لاغر و خاص است ، مشتاق درک فشارهایی که آرمسترانگ و خانواده وی از تهدید فانی شغل وی با آن روبرو هستند. مرگ دائماً از خواب می رود. آرمسترانگ در حالی که تماشا می کند چندین همکار در اثر تلاش هایشان جان خود را از دست بدهند ، دائماً درگذشت دختر دو ساله خود را بر اثر سرطان سوگواری می کند ، خاطراتی که او را در طول مأموریت خود تعقیب می کند.